Houbo un tempo, o tempo da linguaxe universal, en que a foto se presentaba como o rexistroda verdade a secas. Despois viñeron os xéneros do realismo, o documental, a reportaxe, e a foto pasou para a prensa e pasou para o cribel. Mentres, clasificouse o sublime e tamén a beleza consonte só co xenio creador, co fotógrafo artista, na línea purísima que arreda vida en curto e mais alta costura no ideario burgués. Ata que foi imposíbel ocultar o papel dos Mass Media na construcción das regras de significación. Entón o fotógrafo desprendeuse da obsesión obxectiva, observou o real como ficción, ollou para si como parte do xogo, botou man de todos os códigos e de todos os tics do seu tempo, da súa historia e do seu álbum de contradiccións, entrando por mil e un camiños a definir as convencións mórbidas e contemporáneas do documentalismo fotográfico.
